Izvor: Mondo “Patrijarh: Veronauka obavezna, ništa na silu”

U maniru, kako bi se to narodski reklo, “više ne zna gde udara”, Miroslav “paradoks” Gavrilović, izvesni CEO najbogatije i najhalapljivije kompanije za prodaju apsolutno ničega po najvišim cenama, SPC d.o.o., unutar te firme poznat i pod magičnim nadimkom Irinej, najjednakiji među nejednakima, izjavio je da se pre nekoliko dana, kada je rekao da veronauka treba da bude obavezna, ipak izgleda samo šalio. Ali je ipak bio ozbiljan. Mada se ipak i šalio.

I tako je tetka ipak ostala bez leka, jer je Irinej čvrsto rešio da “oće kaki, neće kaki”…

Naime, u novom naletu bunila, Gavrilović je izjavio da veronauka treba da bude obavezna, ali da ne treba da bude obavezna. Dobro ste pročitali.

Da stvar bude još gora, iako je izgledalo da je to apsolutno nemoguće, Gavrilović je zatim uništio i najmanje ostatke nade da po svoj prilici nije totalno senilan, izjavom da “drugi predmeti i profesori predaju svoje predmete i niko se ne obraća na ono što predstavlja život”. Čovek bi pomislio da crkva i religija nemaju nikakve ideje o besmrtnoj smrti.

“Zato sam predložio da veronauka bude obavezna za one koji se opredele za nju i da se, kao što je to u drugim slučajevima, i kod drugih država i naroda, najmanje dva časa veronauke sa etikom, uvede u škole”, rekao je patrijarh. Klasični, u maniru “vidla žaba”, pristup jednoj od najvažnijih tema koje se tiču budućnosti ove zemlje. No, to za osobu totalno odvojenu od realnosti, zaista ni malo ne čudi. Uzgred, ne možemo da se ne naježimo pri pomisli na to šta bi se predavalo iz oblasti etike, a da ima veze sa SPC.

Ne, gospodine Gavriloviću, “posebna potreba društva” nije mentalno zlostavljanje nedužne dece u razvoju, nije ispiranje mozga besmislenim bajkama iz bronzanog doba, koje su, usled neznanja i straha, izmislili ljudi koji nisu znali ni da se Zemlja okreće oko Sunca.

Posebna potreba srpskog društva je poreski novac, onaj koji Vaša NVO besramno uzima iz državnog budžeta, za besmislene zgradurine i dvore, za vaše džipove, za beskorisne armirano-betonske krstače, za penzije vaših profesionalnih lažova i obmanjivača.

Posebna potreba društva je novac, onaj koji Vaša NVO ne uplaćuje kroz porez, kao što to rade svi drugi radni ljudi tog društva, bez pogovora.

Znate, u normalnim, pristojnim društvima, ne bismo uopšte ni pričali o tom novcu kao o posebnoj potrebi, već bi se on svakako usmeravao za dobrobit razvoja tog društva.

Posebna potreba društva je da napreduje kroz obrazovanje i nauku, a ne da nazaduje kroz vaše katastrofalno glupe bajke!

Posebna potreba društva je logika i upoznavanje prilično jednostavnih mehanizama koji čine da ljudi prave greše u razmišljanju, te počnu da veruju u gluposti kao što su homeopatija, astrologija i religija.

Posebna potreba društva je da napokon počne da ignoriše senilne neobrazovane ljude kao što ste Vi.

Izvor: B92 “Patrijarh: Ako bude sile, i silom za KiM”

U poslednjih nekoliko dana, Spska pravoslavna crkva (SPC), na sjajan i direktan način pomaže borbi našeg udruženja za stvaranje uslova u društvu, da se štetne i često sumanute dogme ove verske zajednice, jednom za svagda odbace. Mi im se zahvaljujemo na tome što nam svesrdno pomažu u tome da građanima Srbije ukažemo na sve prednosti sekularnog društva i na sve prednosti ateističkog, u odnosu na teistički pogled na svet.

Nakon bahatog pokušaja nametanja obavezne veronauke školskoj deci i nakon tragičnog autogola (u zaustavnom vremenu) u vezi sa Biblijama podeljenim vojsci, da više ne bi vršila zločine, na red je ponovo došla omiljena tema SPC, Kosovo.

Najistaknutiji aktivista SPC, Miroslav Gavrilović, poznat i pod konspirativnim imenom „patrijarh Irinej”, ne mogavši da se seti kojom bi to novom skandaloznom temom mogao da nam pomogne u odvraćanju naroda od crkve, setio se izvorno genijalne ideje – predložimo rat!

Tako je, kao iskusni strateg, kog bi se i Suvorov, Napoleon, Velington i Živojin Mišić zasigurno postideli, primetio u pogledu Kosova, da „ako sila to uzme, moramo učiniti sve da, milom ili silom, to vratimo.”

Ipak, humanista u Gavriloviću je ostao budan, pa je dodao i da se „nada da nećemo biti u prilici da na taj način to branimo, već da će svest i savest onih koji odlučuju o našoj sudbini progovoriti na način kako treba da govori jedna probuđena i čista ljudska savest.”

U redu, znamo da je zaista bizarno da o savesti govori predstavnik verske zajednice koja je primer samoživosti, mizoginije, netolerancije, mržnje i širenja predrasuda. Ipak, pitamo se, makar i retorički, odakle obraz Gavriloviću da poziva na rat? Šta više, odakle mu uopšte zamisao da poziva na rat, stavljajući i sebe u te „nas”, koji bi valjda trebalo da ratujemo? Napokon, kako da branimo nešto gde više nema naše vojske, policije, organa državne vlasti? Valjda je hteo da kaže da treba da napadamo, ali se kanda zbunio.

Istina je to da pojedini visoki oficiri generalštaba SPC imaju kakvog-takvog ratnog iskustva. Istina je da je sasvim moguće da bi glavnim udarom ofanzive komandovao SPC pukovnik Jelenko Mićević, među ljubiteljima FPS igrica poznat i kao „vladika Filaret” ili kao „pop sa mitraljezom”.

Međutim, istina je i da narod Srbije i te kako dobro pamti kako je to u poslednjih dvadesetpet godina izgledalo, kada popovi pozivaju u ratove. Narod pamti da je postajao topovska hrana, izbeglice i žrtve, dok su se sveštenici SPC bogatili u svojim raskošnim dvorima, srbujući ispod pozlaćenih lustera i daleko od svake opasnosti. Narod ipak pamti to sa kakvom silinom je SPC pozivala u ratove i širila nacionalnu i versku mržnju, kao i to na koji način su se ti ratovi okončali.

Zato, talambasanje i duvanje u ratne trube čelnika SPC, više ne može krvlju mladosti Srbije da kupuje posvećenost ove crkve svojim mitovima, svojoj politici i svojim predrasudama. Borba, koju Srbija ima da vodi, mora biti borba za stolom, u okvirima realne politike i mogućnosti, a ne na frontovima koje će sveštenici da prvo okade, a posle samo da opoju zaludne žrtve. Patrijaršijski dvor u Peći, u kom srpski patrijarsi odavno ne stoluju, pretpostavljajući hedonizam Beograda monaškom životu Peći, ne može biti motiv borbe nikome, sve dok srpski patrijarsi svojim primerom ne pokažu koliko im je do tog sedišta stalo.

Kosovo jeste ozbiljna i velika tema našeg vremena. Kosovo jeste pitanje oko kog se lome mnoga koplja i mnoge ideje. Ali Kosovo više ne sme biti stratište, na kom će starci željni uzbuđenja i igranja pucačina na daljinu, slati mladost da se bori za njihove mitove. Kosovo je postojalo i pre Srba i nastanka Srbije, a prva srpska država nije nastala na Kosovu. Ono što jeste kroz istoriju postalo deo srpske kulturne baštine, treba zaštititi na način koji je danas jedini moguć – borbom za poštovanje međunarodnih obaveza po pitanju očuvanja kulturne baštine. A opet, ako politika i diplomatija nisu dovoljni za krvožednost i ratobornost sveštenstva, neka se sami preobuku u maskirne uniforme, pa neka povedu.

Ko zna, možda se neko i prevari i krene za njima.

Izvor: Blic “Srpskoj vojsci Biblije da ne bi činila zločine?! ANKETA”.

Kratkovidost i bahata agresivnost čelnika Srpske pravoslavne crkve (SPC), kao i njihovih najpovršnijih sledbenika, pre ili kasnije, moraju se obiti o glavu državi. To se upravo i dogodilo sa akcijom podele 4’000 „svetih knjiga” pripadnicima Vojske Srbije, a što su uz vrhunsku dozu patetike, demagogije i tobožnje skrušenosti, sa oduševljenjem promovisali kako čelnici SPC, tako i predstavnici MInistarstva odbrane Republike Srbije, oličeni u samom ministru, Bratislavu Gašiću.

Predvodnik SPC jedinica, Miroslav Gavrilović, poznat među saborcima po svom šifrovanom pseudonimu „patrijarh Irinej”, tada je istakao da „vojska koja brani svoju otadžbinu, svetinje i sve što je najvrednije za jedan narod, dobija na poklon kodeks božanskog zakona”. Takođe, ništa manje važno, napomenuo je egzaltirano da se „naša današnja kultura i prethodna, temelje na tom zakonu”.

Uz nešto zbrkanih reči neukog ministra, obavljena je svečana primopredaja „svetih knjiga”, uz zajednički osećaj oficira SPC i civilnih vođa Ministarstva, da su knjige stigle do najpravednijih i najpravičnijih među Srbima.

Podsetimo, udruženje „Ateisti Srbije” je na vreme upozoravalo o svoj štetnosti i nepotrebnosti takvog čina u Vojsci Srbije.

Međutim, istina o donaciji i o potpuno promašenoj radosti generalštaba SPC i Ministarstva odbrane, tek je danas pogodila ove blaženo egzaltirane baštinike neznanja i dogmatizma.

Kao lavina zala iz otvorene Pandorine kutije, na njih, ali još važnije, na kompletnu Vojsku Srbije, izlila se nesretna istina o prirodi ovog dara. Naime, britanski list „Telegraf” je objavio da je tih 4’000 „svetih knjiga” finansirano novcem britanskih vernika i kako bi njihovo čitanje trebalo da nauči srpske vojnike da vole svoje bližnje. Razlog za traženje ljubavi je u tome, saopštava „Telegraf”, da bi se srpski vojnici sprečili da u budućnosti čine ratne zločine, koje su u prošlosti činili.

Na taj način je ovom donacijom, zapravo eksplicitno prihvaćeno, kako od SPC, tako i od Ministarstva odbrane i od Vojske Srbije, da su pripadnici vojske činili zločine, te da moraju da se uče ljubavi i poštenju, da ih ne bi nadalje činili.

Priznajemo, malo je vojski u svetu, koje bi sa takvom radošću, sa takvom iskrenom egzaltacijom, pristale da postanu zločinačke, kao što je i malo vojnika, koji bi bili voljni da na sebe prihvate greške i zločine svojih prethodnika. Malo je država, koje bi bile spremne da prihvate da svoje kompletne oružane snage označe kao zlikovačke, genocidne i ubilačke, slaveći taj čin knjigama koje bi im trebale poslužiti kao udžbenici za odvikavanje od zla. Zaista, malo ko bi bio spreman, a kamoli sposoban da izvede ovakvo samoubistvo iz zasede.

Doduše, znamo da imamo posla sa sujetnim, licemernim i banalno neukim ljudima u vrhu SPC i Ministarstva odbrane. Znamo da je potreba za podilaženjem najnižim instinktima i anahronim dogmama prejaka, da bi odoleli mogućnosti da se u javnosti predstave kao dobrotvori, patriote, čovekoljupci. No svejedno, čovek bi očekivao makar minimum razuma i promišljanja, pre nego što se na ovako katastrofalan način, svesno u zločin preobuku svi pripadnici sopstvenih vojnih snaga.

Ovo je samo još jedan, ko zna koji u nizu pokazatelj da crkva i država ne mogu ići istim kolosekom, bez da se načini nesreća po celo društvo.

Vrhuška SPC ćuti, ministar Gašić se ne oglašava.

Ko zna, možda su se zajedno teleprontovali daleko od svega.

Izvor: Blic “Patrijarh: Veronauka da bude obavezna”.

Ovog 2. novembra, Srbija obeležava jednu od svojih najtužnijih godišnjica. Naime, na taj dan je pre četrnaest godina, mimo demokratske procedure, ali i mimo Ustava, veronauka uvedena u javne, državne škole u Srbiji. Osim što su zaobiđene pravne procedure, zaobiđeni su i razum, kritička misao i prava dece da ne budu indoktrinirana anahronim, dogmatskim i štetnim podukama. Veronauka je te 2001. godine, uvedena na mala vrata, ispod tezge, ispod ruke, kuloarski, šanerski, dilerski. Uvedena je kao kompenzacija za ćutanje Srpske pravoslavne crkve (SPC), tobož izuzetno uznemirene izručivanjem Slobodana MIloševića Tribunalu u Hagu. Mir i ćutnja SPC je tako naplaćena na monstruozan način, umovima mladih ljudi i izgubljenim generacijama one jedine, prave budućnosti Srbije. Faustovska pogodba tadašnje vlasti Srbije, napravila je od srpskog školskog sistema bizarnu himeru, u kojoj deca uče u istom danu da je svet nastao za šest dana i tokom milijardi godina, da je čovek nastao u trenu, od prašine i da je proizvod miliona godina evolucije, kao i to da je šišmiš ptica, u isto vreme dok uče da je u pitanju sisar.

Da šteta ne bude u potpunosti tragična, pobrinuli su se oni državni činovnici, koji su uprkos divljim pritiscima pojedinih čelnika SPC, istrajali na tome da veronauka bude izborni, a ne obavezni predmet. Uvedeno je i građansko vaspitanje, kao određeni pandan, ali kada metastazirani bubreg, u ravnotežu dovodite ciroznom jetrom, samo ćete pospešiti opštu propast, ionako slabašnog tela srpske prosvete.

U magnovenju narednih četrnaest godina, udžbenici veronauke nisu standardizovani, odabir predavača je prepušten stihijskim i paušalnim procenama verskih zajednica, a nastava je postala, u najvećem broju slučajeva, ništa drugo do katihizis, odnosno onaj vid verskih učenja i indoktrinacija, koji u razvijenom svetu mesta ima samo u crkvama.

Kao da to nije dovoljno, sada Miroslav Gavrilović, trenutni vođa SPC, zahteva od državnih organa da odu i korak dalje i napokon ostvare vlažni san SPC i proglase veronauku obaveznim predmetom. Idući verovatno za učenjima svog prethodnika, Gojka Stojčevića, po kojima Srbin mora biti obavezno pravoslavne vere, Gavrilović, ponegde poznat i pod magijskim imenom Irinej, pokušava da nametne da se sva deca u Srbiji, od svoje sedme godine uteruju u veru, želela ona to ili ne.

Kada govori o razlozima za ovaj čudovišni, čak eugeničarski zahtev, Gavrilović navodi da je to „u korist crkve i vaspitanja naše dece”.

O koristi crkve, zaista nema zbora. Nema većeg dobitka za nju, od toga da se svake godine, stotine hiljada dece nasilno prevedu među njene pripadnike, žigosani obaveznom veronaukom, na način na koji su neka druga deca, u neko drugo vreme, žigosana brojem na podlaktici.

O vaspitanju naše dece, Gavrilović ne bi trebalo da govori. Neko ko se, protivno prirodi, obavezao da decu nema, ne bi trebalo da daje savete o vaspitanju, posebno kada oni proističu iz užasavajućih dogmi i potčinjavanja štetnim učenjima, namernim da decu liše sposobnosti kritičke misli.

U odbranu ovog necivilizacijskog i nehumanog ataka na decu, a deca su česta meta SPC, na razne načine, ustao je i Mirko Bulović, poznat po deljenju magijskog imena sa Gavrilovićem, ali i po tome da je ogorčeni protivnik „Zmajevih dečijih igara” i smeha dece u blizini vladičanskog dvora koji koristi. On smatra da je veronauka donela samo dobro društvu u celini.

Iako znamo da su čelnici SPC uglavnom značajno izmešteni iz stvarnosti, teško nam je da shvatimo da neko ne vidi to na kako niskim granama je današnje srpsko društvo. Četrnaest godina nakon uvođenja veronauke, vršnjačko nasilje se povećalo, maloletnički kriminal takođe, a uzori deci i omladini, gori su nego ratnih devedesetih. To dobro, koje Bulović zamišlja, može biti samo deo tamjanskih izmaglica u kojima nastaju nakaradne i štetočinske zamisli o prioritetima srpskog društva.

No, kao i uvek, nisu krivi predstavnici SPC za to što se u Srbiji njima daje veći značaj, nego što bi smeli imati. Kriva je država i njeni službenici, činovnici, državnici. Ona ista država, koja je, onako šticovano i na foru, dozvolila veronauci da se uvuče u škole, danas je može lako učiniti obavezom. Ista ona država koja je ćutanje SPC oko Haga platila rentiranjem dece neobrazovanim katihetama, danas može lako da ćutanje SPC oko recimo diplomatskih igara oko Kosova, plati janičarski, punim prepuštanjem dece tim istim neobrazovanim ljudima, tako dalekim od prosvete i prosvećivanja.

Tu državu danas predstavljaju ljudi koji se mahnito krste kada prolaze pored crkava. Tu državu predstavljaju oni koji poklanjaju crkvi zemljište i novac za hramove, dok se škole, vrtići, bolnice i biblioteke urušavaju. Tu državu danas vode oni koji se oko ključnih državnih pitanja savetuju sa neobrazovanim sveštenicima. Tu državu danas predstavljaju ljudi poput Božidara Zejka, direktora Pedagoškog muzeja, koji kaže da „Naša školska mladež danas zna da reč beše od Boga i da Bog beše reč i da je ta reč ljubav, svetlost, znanje, pravednost, lepota i da svi tragamo za tom moćnom rečju.” Ove reči, kao da dopiru od direktora muzeja verskih dogmi, a ne muzeja koji treba da čuva baštinu obrazovanja, tekovine Prosvetiteljstva. U nekom, ne idealnijem, već samo normalnijem svetu, direktor Pedagoškog muzeja bi govorio o vrednosti obrazovanja, učenja i znanja, a ne o dogmama i verskim bajkama. U Srbiji pak, pedagogija postaje teologija, školska nastava postaje katihizis, predavač veroučitelj, a potrebno znanje tek verska dogma.

Ako nije prekasno, saberite se, rasterajte tamjanske magle i lelujavi plamen sveća ispred očiju i zaštitite decu.

Izvor: RTS: Završen sastanak o Kosovu u Predsedništvu

Ozbiljna politička pitanja i državnički poslovi, zahtevaju uključivanje najmudrijih ljudi koje jedno društvo ima u njihovo rešavanje. Činjenica je da su državni funkcioneri oni koji su na posredniji ili neposredniji način na ta mesta izabrani, tako da se sudbina državne politike, ovako ili onako, svakako nalazi u njihovim rukama. Međutim, onda kada odluče da se oko gorućih državnih pitanja posavetuju, preporučljivo bi bilo da to čine na ozbiljan i odgovoran način.

Kada govorimo o pitanju članstva Kosova u UNESCO, savršeno je logično to da su na sastanak održan 20. oktobra u Predsedništvu Republike Srbije pozvani predstavnici Srpske akademije nauka i umetnosti (SANU). Akademija, makar nominalno, okuplja zaista intelektualnu elitu jednog društva. Svesni toga da je i ta pretpostavka dezavuisana više puta u neposrednoj prošlosti, zadržavamo uverenje da postoji elementarna logika u savetovanju sa ljudima koji su makar stručnjaci u svojim strukama i koji imaju značajno životno iskustvo.

Međutim, pozivanje kompletnog Sinoda Srpske pravoslavne crkve (SPC), pucanj je u ionako gangrenoznu nogu srpske spoljne politike. A pri tom je i potpuno protivno Ustavu Republike Srbije.

SPC je u prethodnim decenijama, a naročito ratnim godinama, bila bastion šovinizma, kvazipatriotizma i ratnohuškačke misli. Osim toga, iznedrila je i odgajila niz klerofašističkih organizacija i grupacija, tetošeći njihovo insistiranje na mitovima, predrasudama i brutalnom nasilju kao metodama delovanja. Te organizacije su, sećamo se svi vrlo dobro, prošli put kada je država u rukama imala vruć kosovski krompir, u vreme proglašenja nezavisnosti te teritorije, devastirale Beograd nakon ratobornog i huškačkog mitinga „Ne damo Kosovo”. Napokon, radi se o organizaciji koja baštini neznanje, nestručnost i sujeverje, te je samim tim katastrofalan izbor za savetnika, a kamoli nekoga ko o najvažnijim državnim pitanjima treba da odlučuje.

Odluka da se na savetovanje pozovu čelnici SPC, osim što je protivustavna, može višestruko štetiti srpskim interesima u političkoj borbi oko statusa Kosova i statusa kulturno-istorijskih spomenika koji su na Kosovu, a spadaju u srpsku kulturnu baštinu.

Organizacija koja nije u stanju da realno posmatra ni prošlost ni sadašnjost, ne može da daje korisne savete o budućnosti. Organizacija čiji postulati su zasnovani na mitovima, odsustvu činjenica i slepoj veri, ne može pomoći političkoj borbi za državne interese. Organizacija koja prirodne nepogode tumači kroz seksualnu orijentaciju popularnih muzičara, nema mesta na ozbiljnim savetovanjima.

Upravo zato, ustavi savremenih država imaju sekularne odredbe, one iste koje se nalaze i u Ustavu Republike Srbije. Stoga sveštenici, šamani, magovi, druidi i vračevi, ne mogu da odlučuju o vrhunskim i najvažnijim državnim pitanjima, u ime države, u većini savremenih država sveta. Možete li da zamislite da se pitanje, recimo nezavisnosti Grenlanda, u Danskoj rešava molebanima ili sastancima sa sveštenicima? Zamislite da u Francuskoj, pitanje Korzike rešavaju sveštenici ili čak druidi, pozivanjem na mitove o tom ostrvu. Jednostavno, to se ne dešava.

Upravo zato crkva i država moraju biti i ostati odvojene.

Uprkos tome, u Srbiji crkva, ona najveća i najpovlašćenija, protivustavno učestvuje u donošenju odluka koje će dugoročno uticati na živote svih građana Srbije.

Političare možete smeniti na narednim izborima. Sveštenici ostaju konstanta srpske politike i najveći teg koji celu državu vuče sve dublje ka srednjevekovnim pravilima „simfonije” i papocezarizma.

U ime dobrobiti države i celokupnog naroda, zaustavite to. Prekinite „simfoniju”, dok ne postane rekvijem za celo društvo.

Povodom: Uprava za saradnju s crkvama i verskim zajednicama

Ministarstvo pravde u direktnom sukobu sa Ustavom Srbije.

Smatra se civilizacijskom tekovinom to da je država servis građana, u većoj ili manjoj meri. Drugačije rečeno, država treba da se pobrine da svojim građanima obezbedi maksimalni mogući kvalitet života, za šta građani državu pomažu pre svega svojim porezom. Najjednostavnije rečeno, državni službenici su u službi građana, koji ih svojim porezom plaćaju i prema kojima su obavezni.

U zapadnoj civilizaciji, ova jednostavna pravila se u značajnoj meri poštuju i čine jedan od temelja savremenih država. U Srbiji, pravila igre su gotovo neizostavno drugačija, na štetu građana.

Brojnost i stepen kršenja Ustava Republike Srbije, naročito njegovog člana 11., odavno je prevazišao nivo neprijatnog incidenta. U Srbiji je kršenje Ustava, od strane same države, postalo pravilo. Dodatno ironičnu nijansu tome, daje uvid u pravila i propise koji važe u Ministarstvu pravde, krovnom državnom organu nadležnom da obezbedi pravo i pravdu za sve građane zajedničke države. Umesto da su crkva i država odvojene, vidimo sa sajta ovog Ministarstva da država direktno pomaže crkvama (jednoj naročito) da obezbede određene privilegije i da se isprepliću sa državnim poslovima.

Izvesna Uprava za saradnju sa crkvama i verskim zajednicama, organ koji po jednostavnim uzusima zdravog razuma i elementarne dravne sekularnosti ne bi smeo da postoji, prema opisu na sajtu, vrši stručne poslove koji se odnose na niz pojedinosti te neprirodne i anahrone saradnje. Izdvajamo samo neke.

“saradnju države sa crkvama i verskim zajednicama i unapređenje njihovog položaja u društvu;”

– Pitamo se sa pravom, ali ne i bez revoltiranosti, zašto bi država bila obavezna da unapređuje položaj verskih zajednica u društvu? Verske zajednice su Ustavno odvojene od države, a njihov položaj u društvu treba da zavisi od njih samih, a ne od privilegija koje bi im država dala. Položaj verskih zajednica bi morao biti samo onakav kakvim ga čini delanje tih istih zajednica, umesto da ga ovakvim, feudalnim aktom dostojnim darivanja crkava u XII stoleću, država poboljšava.

“afirmisanje verskih osnova i sadržaja srpskog nacionalnog identiteta;”

– Afirmisanje, tj. po svojoj suštini nametanje verskih osnova je potpuno suprotno i Ustavu i civilizacijskim tekovinama. Pošto se spominje srpski nacionalni identitet, jasno je da se misli na afirmisanje stavova Srpske pravoslavne crkve (SPC). A kako to “afirmisanje” ima da čini držabni organ, nadležan za pravni poredak države, jasno je da je u pitanju brutalni diktat i pretvaranje delatnosti ovog ministarstva u servis SPC.

“poklonička putovanja, hodočašće i druge oblike verskog turizma;”

– Ministarstvo pravde se bavi verskim turizmom? U nekim drugim okolnostima, ovo bi bila informacija dostojna kakvog humorističkog, zabavnog portala. Međutim, kako je u pitanju zvanična delatnost Uprave koja deluje u okviru Ministarstva pravde, za ovakav pijačarski i tezgaroški način poslovanja, postoji samo jedna adekvatna reč – Skandal.

“saradnju države sa eparhijama Srpske pravoslavne crkve u inostranstvu;”

– Zbog čega bi država sarađivala sa verskim teritorijalnim jedinicama, u državi u kojoj su crkva i država razdvojene, tj. u državi u kojoj niti crkva treba da se meša u upravljanje državom, niti država u upravljanje crkvom. I napokon, zbog čega bi država sarađivala sa eparhijama samo jedne verske zajednice? Šta je sledeće, osnivanje Uprave za saradnju sa državom, od strane SPC, koja će se baviti teritorijalnim ustrojstvom države? Katastrofalno.

“razvoj i afirmisanje vrednosti religijske kulture;”

– Izuzimajući čak i samu neodređenost pojma “religijske kulture” jasno je da je uticaj države na razvoj i naročito na promociju te vrste kulture, potpuno protivustavan i u civiluzacijskom smisli poražavajući. Znajući iskustveno to na koji način se SPC odnosi prema društvu u celini i sa kojom bahatom silinom insistira na svom nakaradnom pogledu na svet, stvarnost i činjenice, jasno je da je ova odluka čist atak na razum, racionalnost i tekovine sekularnog društva. Kako je SPC deo bizarno razuđene hrišćanske zavađene porodice crkava, koje tanane tačke dodira nalaze u zajedničkim svetim spisima, izražavamo zabrinutost da zakonodavac kao vrednosti religijske kulture ne prepozna i Levitske zakone, zbirku čudovišnih propisa iz hrišćanskog svetog spisa, Starog Zaveta.

“podršku razvoju verskog obrazovanja i pomoć pri uključivanju u sistem obrazovanja;”

– Država sa stotinama hiljada funkcionalno, ako ne i suštinski nepismenih, nema razloga da se bavi nasilnim nametanjem veronauke u školski sistem, nominalno sekularne države. Naravno, osim ukoliko toj i takvoj državi ne odgovara upravo povećanje broja suštinski neobrazovanih i za kritičko razmišljanje nesposobnih građana. Svima nam je poznato da je neobrazovanima i neukima lakše manipulisati, čemu je upravo crkva flagrantni primer.

“pružanje podrške i pomoći pri sakralnom graditeljstvu i zaštiti crkvenog kulturnog nasleđa;”

– Umesto da se grade škole, biblioteke, domovi zdravlja i vrtići, dakle ono što zaista koristi društvu, Ministarstvo pravde se bavi podrškom i pružanjem pomoći u gradnji crkava? Ponovo moramo reći da je u pitanju katastrofalna odluka nadležnog Ministarstva. Verske zajednice, već oslobođene poreza i već privilegovane na mnogo za ostale građane ponižavajućih načina, dobijaju još i pomoć MInistarstva pravde za izgradnbju svojih bogomolja? Dok broj beskućnika, gladnih i poniženih raste, bogatstvo crkava se uz državnu pomoć, latifundijski i metohijski uvećava.

“pružanje pomoći u zaštiti pravnog i društvenog položaja crkava i verskih zajednica, ostvarivanju njihovih zakonom utvrđenih prava, uređivanju i poboljšanju socijalno-materijalnog položaja nosilaca vere (sveštenomonaštvo, verski službenici, đaci i studenti verskih škola).”

– Ministarstvo pravde bi moralo biti obavezno da se bavi zaštitom svih građana pred zakonima i u okviru zakona Srbije. Zašto se Ministarstvo ne bavi poboljšanjem položaja ugroženih grupacija građana, a to je danas nažalost većina građana Srbije, nego radi na uvećanju privilegija ionako privilegovanog sloja ljudi, oslobođenih onog najelementarnijeg načina pomoći celom društvu, plaćanja poreza? Da li je moguće da nadležni ne vide svu nemoralnost i svu čudovišnost težnje da se jednom sloju stanovništva poboljšava materijalni položaj, samo na osnovu toga što su službenici ionako privilegovanih verskih zajednica? Da li je zaista moguće da nisu svesni aparthejda koji stvaraju u siromaštvom i beznađem izgriženom društvu. Ili su svesni, a to čine namerno. Ako je to slučaj, onda su mnogo više od saučesnika u uništavanju svega ostalog u društvu, osim njegovih najnazadnijih i najneproduktivnijih delova. Dok samo SPC, godišnje prihoduje preko 140 miliona evra na razne načine, država preko Ministarstva pravde, radi na tome da im omogući još veće bogaćenje. Dok službenici crkava zavetovanih na skromnost, siromaštvo i pomaganje bližnjima postaju sve bahatije bogati, država ih, manirom Superhika, nagrađuje za tu bahatost.

Užasnutost, zgađenost i revoltiranost, osećanja su koja smo odavno prevazišli, u susretu sa neverovatnim, nemerljivim brojem i količinom kršenja delova Ustava Srbije koji se bave pitanjima sekularnosti. Nadmeni osećaj nadmoći koji SPC demonstrira u svim javnim nastupima u Srbiji, nešto je na šta smo se navikli, svesni toga da oni rade samo ono, što im je direktno omogućila država. Država, koja je obećala svojim samim ustrojstvom i nastankom, ako već ne Ustavom, da će biti dom i zaštitnik svih nas, a ne pokrovitelj i baštinik aparthejda i feudalnih pravila. Dok svet ide napred, Srbija kaska. Kaska, dok ne zastane i ne ostane skamenjena u primitivizmu promovisanom i afirmisanom kao delu kulture i lažnog identiteta.

Kada se za pravdu kaže da je slepa, misli se na to da ona vaga ne gledajući na to ko su tužitelji i tuženi. U Srbiji, pravda ne da nije slepa, nego gleda očima verski ostrašćene osobe.

Zaustavite nepravdu, dok crkva ne preuzme u potpunosti ulogu državne vlasti i vrati nas u doba šamana, vračeva i ritualnih žrtvovanja nepodobnih.

Yes, you read that right. The image of Adam, from the Sistine Chapel ceiling, you know, the one from the Vatican, this one, is apparently a problem for Facebook. I kid you not. Even though, that image does not, in fact, appear anywhere in the ad. But, we’ll get to that.

First, let me give you the full background, because then you will appreciate it even more, especially since that is not and cannot be the real reason.

A few weeks ago, I started promoting some of the posts from our Facebook Page Ateisti Srbije. Each promotion is quite small, less than $10 and only for a week, not longer. This brings us to the attention of many idiots who then come to threaten us with hell and murder, like cutting our throats, shooting us in the head or cutting that head of, or both… or using our head for batting practice. You know, the FUN stuff…

Anyway, all our ads lead to this website, and this is very important. And all were quickly approved, and than stayed approved, except this one: “Irinej je došao u Vojsku Srbije, šta se nakon toga desilo će Vas ZAPANJITI…“. As you can see, the image in the ad is this one:

The photoshoped head is of the Serbian Patriarch, the head of the Serbian Orthodox Church. The article talks about the need for the separation of church and state and criticizes the fact that someone donated bibles to the military and also criticizes the Minister of Defence, Mr. Gašić, for saying on national TV that “Faith is what connects us”. The ad was approved, only to be rejected several days later with an explanation that: “ads cannot be advertising adult products or services, including toys, videos or sexual enhancement products“.

So, I asked Facebook on Sept. 1st 2015, why the ad was dissaproved:

Our ad does not promote the sale or use of adult products or services, including toys, videos, publications, live shows or sexual enhancement products.

Our ad is simply promoting an article which criticizes the dangerous practice of bringing church and state in Serbia into one entity.

This particular article criticizes the distribution of Ortodox bible within the military.

The Balkan wars happened because the Serbian god was not the same as the Croation god, which are not the same as Bosnian god. Pushing religion onto the soldiers is the path to a new Balkan war.

We are criticizing this dangerous move and you already approved our ad a few days ago and are now rejecting its extension because, I only assume, the religious fanatics have been reporting it.

You people really need to stop relying on numbers and actually pay attention to the content. There are far more idiots in this world than normal people. Kepp that sad fact in mind, please.

As you can see, I kinda lost it there in the last paragraph…
Facebook replied on Sept. 2nd:

Your ad was rejected because it doesn’t follow our advertising guidelines. Ads may not show nudity (please see your website) or promote the sale or use of adult products or services (ex: sexual enhancement products, seduction techniques, adult clubs and shows).

Learn more about acceptable adult products for advertising:

https://facebook.com/policies/ads#prohibited_content

This decision is final and we may not respond to additional inquiries about this ad.

Thanks for your understanding,

Blake
Facebook Ads Team

Now, to be fair, I did not, at the time, notice the “please see your website” comment. But, then again, all other ads were approved, and they all lead to the same website, so it is an understandable oversight. So, I wrote back on Sept. 3rd 2015:

Our ad is not advertising adult products or services, including toys, videos or sexual enhancement products. Please tell me what exactly is wrong with this ad so that I can avoid making the same mistake in the future.

I do not see what the problem with this ad is? It is, again, promoting an article about the separation of church and state. Please tell me exactly what the problem with this ad is because I do not get it?

Then Facebook responded 3 weeks later, on Sept. 22nd 2015:

Thanks for writing in. I’m here to help.

Your ad was rejected because the image doesn’t follow our ad policies. Ads may not use overly sexual images, suggest nudity, show a lot of skin or cleavage, or focus unnecessarily on specific body parts. This is also applicable to the images present on your Pages.

Please make the necessary edits and recreate your posts. If it’s an ad created from the create flow, you can edit it in your ads manager:

https://www.facebook.com/ads/manage

Review our policies on ad images here:

https://www.facebook.com/policies/ads#prohibited_content

Let me know if you need more help from my end. Have a great day.

Thanks,

Jinny
Facebook Ads Team

By now, I am starting to lose my patience, so I responded right away:

The image does not, in fact, show ANY of those things. The ad was *approved* by your team first, then subsequently rejected.

You guys keep avoiding the answer and I really do not understand why? The ad did not, in fact, violate ANY of your policies, I made sure of that.

Our ad was criticizing the merging of church and state in a very unconstitutional way. Therefore, the more reasonable cause for your subsequent rejection, after you already approved it, is the complaints from brainwashed users who do not want to see their religion criticized.

But, then just say so, and I will know not to try to post unpopular ads, no matter how compliant they are with your policies. Or, better yet, just add a policy that says ads must be accepted by the popular vote, regardless of the content.

And again on the same day:

Hi Jinny,

Here is the image in question, please tell me where do you see anything sexual, or suggestive of nudity, or skin, or cleavage, or focus on any specific body part?

I am simply trying to understand the issue, in order to avoid it in the future.

And I included the ads image:

And finally, today, on Oct. 2nd 2015, Facebook responded with their reasoning:

I’ve attached a snapshot of your violating ad component with the hope that you can change it to comply with Facebook policy, so it will be back and running as soon as possible!

Thanks,

Annabelle O’Grady
Facebook

And the attached image is this one:

Again, I kid you not.

Here is my immediate response, for transparency:

WAIT? You are saying the the Sistine Chapel ceiling is the problem??? 😀

You must, you simply MUST be kidding me? 😀

Please tell me this is a very late April fools day joke? Please?

Otherwise it is simply priceless 😀

Here, a little education on the matter: https://en.wikipedia.org/wiki/Sistine_Chapel

Now, my feelings on the matter are conflicted at this point, I have to say. On the one hand, “Are you kidding me Facebook???“, while on the other, “Good for you for rejecting something from the Vatican“… I guess…

Jokes aside, the problem here is rather clear to me: too many butthurt Christians from Serbia whined to Facebook about the ads image being inappropriate, because they do not like it when other people are free to say what they want. The freedom of speech is an attack on their fairytale and they want to silence anyone who criticizes it. They do not like humor, they do not like sarcasm and they do not like facts.

And Facebook gave into it, and then struggled to find a reason to support the decision to silence free and perfectly legal speech.

By the way, notice the image on our Facebook Page Ateisti Srbije, is the same one:

Isn’t it funny how, many ads before and after were valid and remained approved, even though they lead to the same website with the same image, and how that said same image is the Facebook page profile photo as well, for all that time and none of that was cause for rejection by Facebook, but then this one ad which makes fun of the Serbian Patriarch is?

p.s. I am writing this in English because the entire communication with Facebook was in English.

Povodom: “Srpski vojnici dobili donaciju Svetog pisma i molitvenik” (Tanjug)

U teškim, oskudnim vremenima, kažu ljudi, svaka je pomoć dobrodošla. Tom se logikom, sve su prilike, vodila i Vojska Srbije, kada je prihvatila donaciju, odnosno poklon nevladine organizacije Biblijsko društvo Srbije, u vidu 4’000 primeraka Novog zaveta i 4’000 pravoslavnih molitvenika.

U krizi, svako pomaže onako kako najbolje može. Biblijsko društvo Srbije, na čijem čelu je Živko Trifunović, u krugovima nevladinih organizacija Srpska pravoslavna crkva (SPC) i Biblijsko društvo Srbije poznat i kao episkop šabački Lavrentije, tako je smoglo snage i materijalnog, da ne kažemo novčanog napora, da Vojsci Srbije pokloni upravo ono što je jednoj oružanoj sili i najpotrebnije – zbirku neusaglašenih bajki (onaj mekši, pitomiji, da ne kažemo softcore deo cele zbirke) i ubojiti molitvenik kao priručno sredstvo napada i odbrane.

No, nemamo mi ništa protiv toga da nevladine organizacije, pa čak i one koje protivno Ustavu godišnje iz budžeta prihoduju više miliona evra, doniraju bilo kome bilo šta. Naprosto, imaju na to pravo. Ono protiv čega štošta imamo je to što državne službe i organi, u ovom slučaju vojska, prihvataju ovako besmislene poklone. Umesto da se uljudno zahvale i preporuče Biblijskom društvu Srbije da Nove zavete i molitvenike proslede hramovima SPC, koji niču kao pečurke posle kiše po Srbiji, iz vojske, odnosno Ministarstva odbrane, stiže bogobojažljiva zahvalnost.

Nije, dabome, slučajno to što su uručenju donacije prisustvovali i Miroslav Gavrilović, u krugovima SPC poznat i kao patrijarh Irinej, i ministar vojni, Bratislav “Telepronter” Gašić. Gospodin Gavrilović, odeven po poslednjoj maskirnoj čarobnjačkoj modi, koja bi postidela i Merlina i Aspiriniksa lično, naglasio je da je donacijom srpska vojska „vraćena k sebi, odnosno našoj kulturi i istoriji, važnom faktoru u našem životu, koji nas je motivisao, hrabrio, davao viši smisao našem položaju da branimo svetinje”.

Ostaje pomalo nejasno to na koji način su spisi sa Bliskog istoka, nastali negde u I i II stoleću, deo srpske kulture i istorije, ali je verovatno da se to može podvesti pod ono da su čudni putevi božji a isparenja tamjana tako opojna.

Egzaltiran testosteronskim nabojem, uobičajenim za vojne prilike, ocenio je i da „bi bilo dobro kada bi ova knjiga dospela u ruke svakog našeg oficira i vojnika. Tu ima šta da se nauči, ono opšteljudsko i čovečansko, najhumanije, i da to bude temelj i osnov našeg života, postupanja i gledanja na sveti život”.

Kada se ustanovi da je u pitanju knjiga koja baštini robovlasništvo, pokoravanje apstraktnim silama i mržnju prema ovozemaljskom životu, zarad iluzije o nekakvom zagrobnom, ostajemo zbunjeni i zgroženi ovom željom. Osvrtom na jevanđelje po Jovanu, zbirki psihotičnih, histeričnih i somnambulnih vizija, ostajemo zaprepašćeni time što neko želi da te ludosti i psihodelije predstavi kao temelj posmatranja života.

No, u opisu je posla činovnika NVO SPC da prodaju maglu. Nas brine to što se ministar vojni biranim rečima obratio donatorima, rekavši da postoji istorijska i tradicionalna veza u izgradnji moderne srpske države i njene vojske, ali da ni jedno ni drugo ne mogu bez vere. Nije nam naročito jasno kako se to država, posebno ona nominalno sekularna, izgrađuje samo na verovanju, a vojska na njemu obučava i osnažuje, ali je ministar i to objasnio.

Kaže da je vera u boga ono što nas spaja. Nije, doduše, objasnio koje to „nas” i kog to boga od njih oko 100’000, kada u vojsci i dalje, valjda, službuju pripadnici više naroda i više konfesija, čak možda i po koji ateista. Ukoliko se to promenilo, pa je vojska postala samo srpsko-pravoslavna, red bi bio da se o tome javnost obavesti.

Nije ministar samo na tome stao. Kao poznati pobornik obrazovanja, primetio je da su pripadnici Ministarstva odbrane i Vojske Srbije nebrojeno puta pokazali da žele da uče i da ih nije stid kada nešto i ne znaju, te dodao, „Potrudićemo se, naučićemo, a to možemo, pored ostalog, i iz ovih svetih knjiga”. Šta mogu pripadnici Ministarstva i oružanih snaga da nauče iz Novog zaveta i molitvernika, nije precizirao, ali bićemo slobodni da pretpostavimo da je to sledeća, za vojsku očigledno izuzetno bitna lekcija:

„A ja vam kažem da se ne protivite zlu, nego ako te ko udari po desnom obrazu tvom, okreni mu i drugi;”
(Matej, 5:39)

Neko naivan bi pomislio da je za obrazovanje korisnije vojsci obezbediti udžbenike matematike, fizike, biologije, pa zašto ne, čak i logike i filozofije, ali taj neko nije svestan sveobuhvatnosti znanja i spoznaje ministra, koji amalgamira nerazdvojivo nabeđene vrednosti, konstrukcijom da „Odbrana kulturnih vrednosti nije moguća bez poznavanja naconalnih i duhovnih vrednosti i zato smo danas ovde objedinjeni i ujedinjeni pred najvećom i najbogatijom riznicom jedne knjige – Svetim pismom”.

Da se sklone Andrić, Selimović, Crnjanski, da se ne javljaju Dostojevski, Tolstoj, Puškin, da ne prozbore delima nikada Hemingvej, Bukovski, Selindžer. Zna valjda ministar, šta je najveće, najbogatije svetsko delo, ono u kom se četiri jevanđelja nikako ne mogu usaglasiti oko bitnih dešavanja i ono koje vas poziva da mrzite svoje roditelje, dok strogo naučno, objašnjava kako se podiže iz mrtvih.

Da nije tragično, bilo bi samo smešno. Ovako, na tužan način se urušava ugled jedne od retkih institucija koje i u ovim smutnim vremenima mogu ostati stabilne. Ovim besmislenim potezima, unižava se vojska i svi njeni članovi, svođenjem na puke marionete jedne besmislene religije.

I ne, nije tome kriva NVO SPC. Tome je kriva država, koja negativnom selekcijom i partokratskim delanjem, dovodi mediokritete poput ministra vojnog Gašića i njegovih kolega po neznanju, na pozicije moći i odlučivanja. Država je kriva što ovi baštinici neznanja, sujeverja i primitivizma, svoju ništavnost postavljaju kao standard kvaliteta i što celo društvo zakopavaju duboko, preko grla, u kaljugu nazadnjaštva.

“Vera u boga je ono što nas teleprontuje”

http://www.beograd.rs/cms/view.php?id=1683483

Uprkos tome što nastavak podilaženja državnih organa i organa lokalne samouprave Srpskoj pravoslavnoj crkvi (SPC) više ne može da iznenadi, rezignacija i razočarenje kršenjem sekularnosti i dobrog ukusa ostaje. I poslednji u nizu tih i takvih primera, navodi nas da se obratimo javnosti i nadležnim organima.

Naime, gradski menadžer grada Beograda, Goran Vesić, sastao se sa Miroslavom Gavrilovićem, rukovodiocem nevladine organizacije SPC. Tom prilikom, razgovarali su o potrebi izgradnje još jedne, ko zna koje po redu crkve na Novom Beogradu. I dok nemamo zaista ništa protiv želje predstavnika bilo koje nevladine organizacije, pa ni SPC da za svoje potrebe gradi nove objekte, koliko god to bilo neukusno u vremenu opšteg siromaštva i potpune propasti stanovništva, ono što nas je užasnulo je poklanjanje poreskog novca ovoj organizacji. Gospodin Vesić je tako obavestio gospodina Gavrilovića, u određenim krugovima poznatog i kao „patrijarh Irinej”, da je Skupština Beograda donela odluku po kojoj su verske zajednice za izgradnju verskih objekata površine do 400 kvadrata oslobođene plaćanja takse za građevinsko zemljište do 90 odsto. Na taj način je grad Beograd poklonio organizaciji koja ionako porez ne plaća i budžet ne puni, a iz njega zahvata milione evra svake godine, dodatna i svakako značajna sredstva. Kako je, izveštaj kaže, bilo reči i o „tekućim problemima” koje crkve i prateći verski objekti imaju sa gradskim javnim preduzećima, slutimo da sledi i brisanje dugova za električnu energiju, grejanje i druge komunalne troškove. Ne bi to bio prvi put da lokalna vlast poklanja SPC ono zbog čega običnim građanima pleni imovinu i isteruje ih na ulice, ali nas užasava saznanje da svakako nije ni poslednji put.

To je, da podsetimo, isti onaj grad Beograd u kom su trudnice i porodilje ostale bez svojih ionako mizernih dodataka i onaj isti grad Beograd u kome su korisnici socijalnih davanja dovedeni na ivicu samoubistva ili laganog umiranja od gladi. O tome u kakvom su stanju škole, biblioteke, muzeji, pozorišta i bolnice, ili pak o tome koliko javnih toaleta (ne) postoji u Beogradu, bolje da i ne počinjemo. I dok će se penzioneri polagano vratiti „pecanju” golubova po parkovima, kao pre dvadesetak godina, SPC dobija poklone i nastavlja sa zidanjem svojih spomenika bahatosti, neukusa i kiča.

No, kako jedno zlo obično ne ide samo, gospodin Vesić je rešio da ne samo SPC pokloni novac neophodan socijalno ugroženima, već da im i omogući da što direktnije utiču na usmeravanje mladih ljudi ka dogmatizmu, neznanju i necivilizovanosti, tim karakterističnim odlikama ove organizacije. Naime, gradski menadžer Vesić je zamolio gospodina Gavrilovića da SPC odredi predstavnika u Upravni odbor Fondacije za mlade talente Grada Beograda. Razlog je, saopštava Vesić, to što je želja grada da Upravni odbor Fondacije čine ugledne javne ličnosti, profesori i ljudi koji imaju moralni i stručni integritet.

Ostaje doduše nejasno na koji način je moguće imati u isto vreme u Fondaciji i ugledne javne ličnosti, profesore i ljude koji imaju moralni i stručni integritet, zajedno sa predstavnikom SPC, organizacije koja krši sva moralna načela, a što se stručnosti tiče, osim stručnosti u manipulisanju emotivno nestabilnim osobama, drugih znanja nemaju. Međutim, kada se setimo da je do nedavno na čelu Republičke radiodifuzne agencije sedeo sveštenik koji sa medijima ima stručne veze taman koliko i obućar sa neurohirurgijom, stvari postaju jasnije.

Ipak, koliko god da su stvari jasne, to nikako ne znači da su u redu.

Zato, po ko zna koji put, apelujemo na državne i organe lokalne samouprave, da se upodobe Ustavu Republike Srbije i prestanu da tetoše prenaduvanu pijavicu, oličenu u SPC. Privilegovana, bogata i nadmena crkva, nije ono što je prioritet društva u kom je siromaštvo postalo norma, a beda pravilo. Poklanjanje ničim zasluženih sredstva crkvi koju ne pogađa ni krađa milion evra iz kasice-prasice, odraz je užasavajućeg nedostatka obzira prema onima koji su zaista ugroženi. Stavljanje neobrazovanih i nestručnih sveštenika na mesto odlučivanja o mladim talentima, uvreda je upravo za te mlade talente, njihov trud, rad i znanje. Postavljanje ljudi iz „lako ćemo” i „hleba bez motike” organizacije na poziciju autoriteta, daje katastrofalnu sliku o tome šta su prioriteti i dometi celog društva.

Saberite se dok je još vreme. Sat može ići na silu unazad samo donekle, a da mu mehanizam trajno ne strada. A onda je prekasno i celo društvo će skliznuti u tamnu jamu pune zaostalosti, praćeno pojanjem crkvenog hora.

Malo ko će osporiti to da je Nikola Tesla bio jedan od najvećih naučnika i izumitelja srpskog porekla. Međutim, veliki broj njih će u današnje vreme poricati to da samog Teslu nacionalno, a naročito versko izjašnjavanje nije zanimalo gotovo uopšte. U nacionalističkoj i klerikalnoj histeriji koja na prostoru Srbije, ali u većoj ili manjoj meri i ostatka bivše Jugoslavije, traje već skoro četvrt veka, Tesla je postao jedan od simbola nacionalnog, ali i verskog ponosa. Insistiranje na citatima, koji su najčešće samo obične izmišljotine, ili pak potezanje toga da mu je otac bio pravoslavni sveštenik, kao krunskog dokaza da je i sam Nikola Tesla bio nekakav veliki vernik, svakodnevna je pojava. Činjenica da je svoj naučni vrhunac dostigao na bezbednoj daljini od primitivizama i zatucanosti Balkana, čini se mnogima sasvim nevažnim detaljem u njegovoj biografiji.

Nakon što su u tih dve i više decenija potezanja najnižih pobuda, iskoristili najveći deo demagoškog i dogmatskog materijala, čelnici Srpske pravoslavne crkve (SPC), okrenuli su se u poslednjih nekoliko meseci intenzivnom i upornom svojatanju lika i dela Nikole Tesle.

Iako je on lično svoju zaostavštinu zaveštao muzeju u Beogradu, a njegovi naslednici urnu sa njegovim posmrtnim ostacima predali tom istom muzeju na trajno čuvanje, prodavci magle iz SPC su sada rešili da još jednom iskoriste svoju nadmoć i kontrolu svetovnih vlasti, te da prigrabe i nasleđe velikog naučnika. No, zanemarimo to što bi u njegovo vreme, Tesline eksperimente sveštenici SPC označili verovatno kao čisto demonstvo, da je kojom nesrećom došao da živi i radi u Srbiji. Zanemarimo čak i to što smo već oguglali na nasrtaje sveštenika na razum, lično dostojanstvo, pravo, pravdu i elementarni moral i ljudskost. Zanemarimo taj čitav prepoznatljivi bahati manir, beskrajnu alavost i tako nehrišćansku koristoljubivost, zbog koje bi ih do sada, samo da postoji, lično njihov bog munjom spržio bezbroj puta. Zanemarimo i ironiju da SPC, po čijim kanonima je kremiranje zabranjeno, traži da preuzme nečiju urnu. Zanemarimo sve to, jer od njih to i očekujemo.

Ali, osvrnimo se na one koji su obavezni da čuvaju Ustav i zakone države, koja je po tom Ustavu i zakonima nominalno sekularna. To „sekularna”, znači da su crkva i država potpuno i apsolutno odvojene. To znači da država ne može da upravlja crkvom, ali ni crkva državom. To znači da crkva ne sme da bude povlašćena po pitanju poreza, doprinosa i drugih davanja od opšteg interesa, a da u isto vreme koristi sve blagodeti javnih službi, privilegovanije od drugih građana. To znači da ne može patrijarh ili kakav drugi sveštenik da traži i dobije urnu naučnika, koja po pravu, zakonu i pravdi stoji u muzeju, da bi je priključio svojoj galeriji kiča i spomeniku neukusa, bahatosti i otimačine novca, koji poput Skadra na Bojani već skoro tri decenije raste na Vračaru.

Ili, recimo da može da traži, ali da je državni službenik kome se obraća, dužan da ga odbije.

A to je ovde problem.

Znamo svi da granica bahatosti i srebroljublja sveštenika i same crkve ne postoji. Ali znamo i da bi morala da postoji. Znamo i da je ta granica jasno iscrtana u članu 11. Ustava Republike Srbije. Sve dakle znamo, osim toga gde su odgovornost, poštovanje zakona i Ustava i napokon razum državnih službenika, ministara i činovnika, koji podilaze hirovima nezajažljivih prodavaca magle.

Naročito se ovih dana pitamo gde je razum, onda kada sveštenici performans održan u okviru legalne i za javnost poznate i otvorene svečanosti, proglašavaju za „satanizam”, nalazeći u tome izgovor da urnu Nikole Tesle „zaštite” od rakvih „zloupotreba”. Da li je moguće, pitamo se gotovo retorički, da je strah od SPC dogmatika toliki, da se ne može zameniti prstom na čelu i pitanjem odakle dolaze tako somnambulne i nebulozne ideje.

Tražimo zato od organa lokalne i republičke vlasti da jednom za svagda prekinu sa silovanjem nasleđa Nikole Tesle i sećanja na ovog vrsnog, za istoriju nauke i čovečanstva dragocenog naučnika i izumitelja. Tražimo da spreče ove nekrofilske nasrtaje nezajažljive crkve, koja bi da nasiljem nad istinom i pravdom, prevede čoveka nauke u čoveka vere, kalemeći hipnotičkim mantrama njegovo blistavo delo na nekrozni trup dogmatske i štetočinske organizacije, kakva je crkva. Zahtevamo da ovo ludilo prestane i da se sećanje na Teslu više ne pogani ovim nasrtajima, lažima i anahronim bajalicama.

izvor mondo.rs: “Šta vi mislite, gde treba da počiva Nikola Tesla?”

Ostavite Teslu na miru, nemate na njega više prava nego što imate na Sunce, Mesec, vetar ili kišu.

Ostavite ga da počiva tamo gde i pripada, u hramu nauke.

Vratite se u svoju srednjevekovnu tamu i čkiljenje sveća lojanica, to vam je vrhunski domet.

Ateisti Srbije,
Razum!

Izvori:
SPC: “Gde sigurno ne treba da budu posmrtni ostaci Nikole Tesle?”
B92: Zbog “satanizma” bi da sele Teslinu urnu (video)
RTS: Muzej Nikole Tesle demantuje optužbe o satanizmu